Dağılmış durumdayım. Elif bir süredir tekbaşına bişeyler yapabileceğini bana ispat etmeye çalışıyor ve bende haliyle onun kuklası oldum. Annemler Çanakkale' de kayınvalidem Mardin' de haliyle Elif' e tek başıma bakmak zorundayım ve bu gerçekten inanılmaz zor. Biliyorum herkesin bebeği, çocuğu var ama doktorunu bile şaşkına çevirecek kadar hareketli bir kızı var mı bilmiyorum. Birde bunun üzerine temizlik konusunda bana yardımcı olan Esra' da hamile olunca her konuda yalnız kalmış durumdayım. Bahar geldi hatta nerdeyse yaz geldi ama ben daha hala bahar temizliği yapamadım. İçim içimi yiyor, bir an önce evimde temiz pak, gönül rahatlığıyla oturmak istiyorum ama ne zaman nasip olacak bilmiyorum.
Arada moralim fena bozuluyor sonra Allah' a şükür diyip toparlıyorum. Bugünler de geçecek biliyorum ama iştahı en azından eskisi kadar olsa, şu dişler çıkıp huzursuzluğu bitse.
Bugün içim çok dolu, anlatacak çok şey var ama anlatacak kimse yok. Hep en zor günlerimde yalnız oldum ve artık doldum haliyle. Şimdi bloglarda geziyorum annem, kayınvalidem diye yazılanları okudukça burnumun ucu sızlıyor. Ama söyliyim ben bu zorluları da tek başıma atlatacam. Bugüne kadar hiç kimseden yardım almadım bundan sonrada almayacam. Şöyle bir düşünüyorum sanırım hayat hep ilk çocuklar için daha zor oluyor, bende ilk çocuğum, Elif' de, ama benim kızım olduğu için içim rahat. Yeri gelir eli tornavida tutup bişeyleri tamir eder yeri gelir iğne iplik alıp söküğünü diker ama ne yapıp eder başının çaresine bakar. Hayatta elime alıp başaramadığım bişey olmadı ve sanırım bu da en büyük karım. Kendi başının çaresine bakabilmek.
Bu arada evde her gün bişey bozuluyor, dün bütün gün servislere bişeyler bıraktım durdum. Evin telsiz telefonu, cep telefonum, laptop. Evin telsizi ağır hasar almış sizlere ömür, cep telefonumdan henüz ses yok, Allah' tan laptop a fazla bişey olmamış birgünde toparlandı.
Kendimi, evimi toplıyım yine güzel güzel ciciler yapıp buraya resimlerini koyacam. (teselli mi, kendini avutma mı ne derseniz diyin)
